Një mëngjes.

Edhe sot si cdo mengjes e gjeta veten ne dritare duke shikuar gjendjen e njerezve posht nderteses time, kush po grindjej e kush buzeqeshte, e nga me te fuqishmet zera ishin ata te femijeve. Edhe kete mengjes cdo gje ishte ne rregull nuk po mungonte asgje saqe edhe e ema si gjithmon ne mmentin kur un po futesha ne mendime thellesisht ajo me trokiti ne dere dhe me ftoi per mengjes por kete mengjes nuk isha e uritur .Ne ender kisha pare ate qe cdohere kam dashur ta shoh nje det te pafund . E ndonese nuk doja ta prish imagjinaten nuk i ktheva pergjigje as te emes, dhe nuk e kisha verejtur sa e merzitur ishte ajo, si po i dridhej zeri e syte i kishte te mbushur me lot, u afrua me perqafoi fort pa e treguar merzine qe kishte brenda. u hidherova shume u frikesova , ne ate cast nena u friksua gjithashtu shume me keqardhje duke kerkuar falje u largua nga dhoma. Pas disa castesh kur une po zbritja nga shkallet te ha mengjes degjova zerin e lajmeve, nuk po tregonte dicka te mire tashme isha e sigurte. Po tregonte se tanime toka nuk po i mbante njerezit, ata kishte filluar edhe deti ti sjell te pajete. Aq shum u terbova kur pashe ne televizion trupin e nje femije te pajete i cili ishte shtrire sikur te jete ne gjum . Pa e verejtur filluan te me pikonin lotet.Dola ne lagje te luaj me femijet, porsa hapa porten zera nuk degjoheshin, jasht nuk kishe aasnje njeri te gjithe fshehtas po shikonin nga dritaret dhe zeri i larte i lajmeve nuk mungonte .Por, te gjitha u zhduken kur ne skaj te te lagjes u paraqit nje veture e zeze nga e cila zbriten disa njerez te armatosur.Nuk gjeta kohe te hap porten dhe te futem brenda.Ne kraharor ndjeva nje dhimbje te madhe sikur dicka nuk me lejonte te merja fryme, ndihesha sikur po notoja ne det e nga nje skaj me priste femija i pajete eja te lozim bashk me thoshte.Valet e detit sa vinin e beheshin me te medha e me te medha.Ne ate cast degjova zerin e nenes time edhe ajo ishte e zhytur ne det,me pas pash edhe shum njerez te tjere te njohur.Ah, sa shume deshta ta shoh detin te paster duke lundruar anije jo trupa njerezish ... U zgjova pas disa ditesh.E gjeta veten ne spital, nuk kisha fuqi aspak te flisja ktheva koken dhe pash nenen time te shtrire afer meje.Ne mendje me kalonin miliona pyetje te pakuptimta, deshiroja te flisja por nuk mundesha, derisa pash nenen time qe hapi syte me pas mu afruan te gjith familjaret afer.-Pas nje kohe kur une fola nga spitali fillova qe degjoj ca fjal se isha e semure, degjova kur po thonin per nenen time :"Besa grua e forte kishte qene!Eh, te tilla jan nenat per femijet dhe jeten e tyre e japin!".Derisa nje dite u afrova te shikoj veten ne pasqyre, kishte kohe qe se kisha pare vete fytyren time.Fillova ngadal te afrohem drejt pasqyres dhe te heq kapelen nga koka, pashe qe nuk kisha floke fillova te qaj e te ulerij.Perseri edhe ne kete moment u gjeta ne perqafimin e nenes .Kjo ishte hera e fundit qe une e perqafova ate,ishte hera e fundit qe me perkedheli, hera e fundit qe une arita ti them nene.Pas atij momenti une e gjeta veten ne nje kopsht te pafund me lule te cilat nuk i kisha pare kur me pare, e lules me te bukur qe gjeta ne kopsht e quajta nene ndonese as ajo nuk e zevendesonte bukurine dhe buzeqeshjen e nenes time. Tashme e kuptova qe nga jeta nuk me larguan njerezit e armatosur por vet semundja ime, kuptova se femijet nuk ishin larguar nga lagjja sepse kishin degjuar se do te na vrisnin por sepse kishte filluar te bjere shi.E mua ne kraharor nuk me plagosi askush por me plagosi ndergjegja qe une kisha merzitur nenen time .Tashme cdo gje u be e qarte por ishte shume vone,derisa une po vrapoja te vi ne kopsht e lash nenen time duke qare, ishte hera e pare qe une asaj nuk arita tia fshij lotet.